Θράσος

Οι εισαγγελείς και δικαστές … απεργούν την ερχόμενη Πέμπτη.

Οι θλιβεροί υπαλληλίσκοι

·        που χρηματίζονται σε υπολογίσιμο ποσοστό (θυμάστε το παραδικαστικό;)

·        που τώρα θυμήθηκαν να αθωώσουν τους «έξι» (!) ενώ κλέφτες και απατεώνες μεγάλου διαμετρήματος κυκλοφορούν ελεύθεροι

·        που εξαντλούν με χαιρεκακία την αυστηρότητά τους στους αδύναμους και κάνουν τα στραβά μάτια στους μεγαλοαπατεώνες (Siemens, OTE, Cosmote, Germanos κλπ κλπ)

·        που αυθαιρετούν ασύστολα προφυλακίζοντας χωρίς λόγο τους πολίτες (Φαι Μέγιερ, Μάριος Ζ κλπ)

·        που κρίνουν με απροκάλυπτα άδικο ή ‘χλιαρό’ τρόπο τους ημετέρους (βλ. ζαρντινιέρα κλπ)

·        που αμείβονται με αστρονομικά ποσά και χαίρουν προνομίων χωρίς επ’ ουδενί να τα αξίζουν

·        οι ολιγορούντες που δικάζουν σήμερα τις υποθέσεις της περασμένης σχεδόν δεκαετίας (πχ Κεντέρης-Θάνου κλπ κλπ)

Αυτοί, λοιπόν, απεργούν ! Και τι ζητάνε; Ζητάνε:

·        καλύτερη ασφάλιση αφού το ΙΚΑ είναι για την πλέμπα και όχι για αυτούς τους μοσχοαναθρεμένους

·        περισσότερα λεφτά διότι δεν τους φτάνουν οι μεγαλομισθοί και οι απίθανες παροχές

·        και … προσλήψεις

Εκτός από απύθμενο θράσος έχουν και το προνόμιο να ζουν στον δικό τους κόσμο … Αίσχος !

.

Εχθροπάθεια

Παρατηρώ με μεγάλη απορία ότι μόνο τα δεξιά έως ακροδεξιά blogs και διάφορα, ποικίλου προσανατολισμού, έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, αντιδρούν και σχολιάζουν αρνητικά των ρατσιστικό, σκοταδιστικό και εκτρωματικό νόμο περί ρατσισμού και ξενοφοβίας που ετοιμάζει φωστήρας αρμόδιος υπουργός της καταστροφικής κυβέρνησης. Η αριστερά, αν εξαιρέσει κανείς ένα μάλλον σοβαρό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον Ριζοσπάστη, και ένα χλιαρό και ουδέτερο άρθρο στην Αυγή, τηρεί σιγήν ιχθύος. Γιατί; Τι να σημαίνει άραγε αυτό;

Το απίστευτο νομικό τερατούργημα το οποίο όχι μόνο σηματοδοτεί ανεπαισθήτως το ξήλωμα της κάλτσας όλων των δικαιωμάτων όπως εύστοχα λέει ο Μπογιόπουλος, αλλά ευλογεί την ιδεολογική ισοπέδωση και την ελεγχόμενα εργαλειακή χρήση της Ιστορίας, μπορείτε να το βρείτε εδώ: Σχέδιο Νόμου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου, όπου και θα μάθετε την μισοξεχασμένη Ελληνική λέξη εχθροπάθεια (sic).

Από τα πλέον ενδιαφέροντα γραπτά που μπόρεσα να σταχυολογήσω είναι:

Νίκου Σαραντάκου, Η εχθροπάθεια, το μίσος κι ένα επικίνδυνο νομοσχέδιο

e-lawyer, Το νομοσχέδιο για τη ποινική καταπολέμηση του ρατσισμού

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Ανοικτή επιστολή στον υπουργό

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ, Ανοικτές επιστολές και σχόλια

Μάλιστα στο τελευταίο υπάρχει και η εξής παράγραφος που μου έκανε εντύπωση:

[… ] Πρόκειται για ένα "νομοθέτημα" ευρωπαϊκής έμπνευσης.

Δηλαδή, το σιωνιστικό λόμπι (καμία σχέση ή υπονοούμενο για εβραϊσμό ή θρησκείες) που ελέγχει απόλυτα το χρηματιστηριακό σύστημα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, συγκρότημα Ρότσιλντ κλπ...) υποχρεώνει ΟΛΕΣ τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να προσχωρήσουν σε ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ πολιτικές μέσα από νομοθετήματα αυτού του είδους. Η τελευταία ευρωπαϊκή χώρα, πριν τις "πρωτοβουλίες" Καστανίδη, ήταν η Ιταλία της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι. Νομοθέτησαν, σχεδόν ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ, όσα περιγράφει ο κ. Καστανίδης [ … ]

Μήπως οι άνθρωποι έχουν δίκιο;

Ο Νίκος Σαραντάκος στην ήρεμη αλλά περιεκτικότατη ανάρτησή του γράφει:

[ … ] Ο Γκαροντί είχε καταδικαστεί με τον νόμο Γκεσό (Gayssot) (*) στη Γαλλία για το βιβλίο του «Οι ιδρυτικοί μύθοι του ισραηλινού κράτους», το οποίο απαγορεύτηκε. Εδώ στην Ελλάδα ο μακαρίτης ο Ραφαηλίδης είχε ταχθεί κατά της καταδίκης, η ομάδα του Ιού υπέρ, ο καβγάς τους είχε αρκετό ενδιαφέρον (η θέση του Ιού, εδώ -όποιος έχει τη θέση του Ραφαηλίδη, ας την προσθέσει)· ο Βιντάλ Νακέ, παρόλο που έκανε αμείλικτη κριτική στο βιβλίο του Γκαροντί (κριτική, όχι διάλογο!) καταδίκασε απερίφραστα τον νόμο Γκεσό, όπως και οι περισσότεροι ιστορικοί, επειδή δημιουργεί τον κίνδυνο να θεσμοθετήσει «κρατικές αλήθειες» και να μετατρέψει μηδενικά σε μάρτυρες. Εγώ είμαι με τον Βιντάλ-Νακέ και τον Ραφαηλίδη. [ … ]

.

(*) Νόμος που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 1990 στην Γαλλία και καταδικάζει τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Ένας καλός σχολιασμός βρίσκεται στο άρθρο του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή της 11ης Απριλίου 2010.

.