Αισθάνομαι μια τρομερή ζήλια. Ζηλεύω όλους όσους ανέλυσαν, εξήγησαν και επεξήγησαν το μισό αποτέλεσμα των μισών καλλικρατικών εκλογών. Για τον λόγο αυτό θα κάνω και εγώ την δική μου ανάλυση αφού φίλοι και γνωστοί μου είπαν ότι αν δεν το κάνω τότε να το κλείσω το ρημάδι το μπλογκ. Λοιπόν. Η ανάλυσή μου είναι πενταπλή και ελπίζω, λακωνική:
(1) Το Ελληνικό κοινό φαίνεται ότι δεν κατάφερε να καταδικάσει ξεκάθαρα και άμεσα τις πολιτικές που το σέρνουν σε υποβάθμιση της ζωής και της χώρας του. Τα ξένα πρακτορεία μεταφράζουν (και με το δίκιο τους) ως μετριοπαθή μεν αλλά ξεκάθαρη υποστήριξη των επιλογών της κυβέρνησης από τους Έλληνες ψηφοφόρους. Μια σχετική νύξη για το ζήτημα είχα κάνει πριν ένα περίπου μήνα εδώ.
(2) Μαζί με τα άκυρα - λευκά η ‘αποχή’ από το εκλογικό παιχνίδι αγγίζει πανελλαδικά τα όρια του 50%. Το φαινόμενο αυτό, μάλλον πρωτόγνωρο για τα δικά μας δεδομένα, δεν έτυχε της πρέπουσας προσοχής, κατεπνίγει ως γεγονός από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και στην ουσία αποσιωπήθηκε κατά το δυνατόν όχι τόσο ως αριθμητικό δεδομένο όσο ως πολιτική σημασία.
(3) Η στασιμότητα του ΛΑΟΣ και η εντυπωσιακή άνοδος της ακροδεξιάς δεν προμηνύουν τίποτε μα τίποτε καλό. Το φαινόμενο – κοινό πλέον σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες – έγινε ανεκτό και εν πολλοίς συδαυλίστηκε από την πολιτική ελίτ. Οι δυσλειτουργίες σε κεντρικές γειτονιές των Αθηνών και οι ανοχή των «αρχών» στην δράση ακραίων υπερ-ελλήνων είναι συνειδητή και εκ του πονηρού.
(4) Περισσότερο από κάθε άλλη φορά έγινε ορατός, από τα αριθμητικά δεδομένα καθ’ αυτά, ο τραγικός πολιτικός και ιδεολογικός κατακερματισμός της Αριστεράς. Η πανελλαδική επίδοση της Αριστεράς με σχήματα όπως Δημοκρατική Αριστερά, ΚΚΕ, Συνασπισμός, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ είναι της τάξης του 20 και 25 τοις εκατό. Το τεράστιο αυτό ποσοστό παραμένει πολιτικά ανεκμετάλλευτο αλλά και τακτικά και στρατηγικά αδύναμο λόγω του οργανωτικού κατακερματισμού που έχει πλέον ξεπεράσει τα όρια της δημοκρατικής πολυφωνίας και βαδίζει προς την ιδεολογική αποσύνθεση και την πολιτική ανυπαρξία.
(5) Τα υψηλά αλλά εντελώς ακίνδυνα για το σύστημα ποσοστά του ΚΚΕ το φέρνουν μπροστά στο ανυπέρβλητο δίλημμα: ή να απαντήσει θετικά στη χτύπημα της πόρτας του από το Ελληνικό κοινό με πολιτικό άνοιγμα, απόρριψη της πολιτικής αλαζονείας και έναρξη ευρύτερων συνεργασιών ή (που είναι δυστυχώς και το πιθανότερο) να μείνει για άλλη μια φορά ιδιοτελές, άκαμπτο και σιωπηλό καταδικάζοντας τον εαυτό του αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού κινήματος της χώρας σε δραματικό πισωγύρισμα. Το σταυροδρόμι είναι κρίσιμο και η ευθύνη μεγάλη όσο και τα ποσοστά του. Πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην πραγματική πρόοδο ή το όνειδος και την ανυπαρξία.
Μετά τον δεύτερο γύρο πιθανόν να έχω να σας πω και άλλα. Με τις υγείες μας.
.
